Goździkowiec korzenny czyli po prostu „goździki” to wykształcone, lecz jeszcze nie rozwinięte pączki kwiatowe zawierające 14-22% olejku lotnego, którego dominującym składnikiem jest eugenol. Pąki te zawierają także szereg innych substancji takich jak garbniki (działają ściągająco, zwężają naczynia krwionośne, działają bakteriostatycznie, antyseptycznie, przeciwinfekcyjnie i przeciwbiegunkowo), flawonoidy (mają działanie przeciwutleniające) oraz fitosterole (m.in. obniżające cholesterol we krwi).
Goździki używane są od zamierzchłych czasów. W III w. p.n.e. Chińczycy żuli je w celu uśmierzenia bólu zębów i zapewnienia świeżości oddechu. W środkowej Europie poznano je w średniowieczu i stosowano ze względu na działanie bakteriobójcze, często jako ochronę przed zarażeniem podczas epidemii. W tym celu sporządzano z goździków korale lub też przykładano je bezpośrednio na zmiany skórne. W medycynie arabskiej goździki cieszyły się dużym powodzeniem jako lek żołądkowy, regulujący trawienie, co zgodnie jest z obecnymi poglądami. Jeszcze w XIX wieku goździki odgrywały niemałą rolę w lecznictwie. „Pamiętnik Farmaceutyczny Wileński” – pierwsze polskie czasopismo naukowe farmaceutyczne, zamieściło 4 artykuły, w których omówiono m.in. właściwości goździków, ich pochodzenie i destylację olejku i jego skład chemiczny. W medycynie do dziś dziwń goździki uważane są za środek pobudzający czynności układu trawiennego, nerwowego i naczyniowego. Goździki pobudzają apetyt, zapobiegają wzdęciom, działają przeciwbiegunkowo, zarówno dzięki zawartości garbników jak i antyseptycznemu działaniu. Pomagają także przy nudnościach.
Zaobserwowano również, że goździki pobudzają wydzielanie insuliny, stąd też polecane są przy cukrzycy. Przeciwbólowe i antyseptyczne działanie goździków wykorzystuje się w stomatologii, w infekcjach górnych dróg oddechowych, reumatyzmie oraz chorobach skóry.
Goździki w kuchni znalazły zastosowanie głównie jako przyprawa do deserów, napojów, owoców, ciast, a także białych mięs. Stosujecie je w swojej kuchni?
